ΤΥΠΙΚΑ ΛΑΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 3 ΕΤΩΝ (ΚΑΙ ΠΑΝΩ): ΠΑΡΑΛΕΊΠΟΥΝ ΑΔΥΝΑΤΕΣ (ΜΗ ΤΟΝΙΣΜΕΝΕΣ) ΣΥΛΛΑΒΕΣ

 

Μερικές φορές ένα ολόκληρο ισχυρό + αδύνατο ζευγάρι συλλαβών (ένα άκρο) στην αρχική θέση μπορεί ακόμα να παραλειφθεί σε μια μεγάλη λέξη, αν η πιο ισχυρή συλλαβή είναι κοντά στο τέλος της τη λέξης:

                                   Παράδειγμα: ο «ιπποπόταμος» προφέρεται [ποταμος]

Στην αρχική θέση

                                   Παράδειγμα: η «μπανάνα» προφέρεται [νανα]

Στην ενδιάμεση θέση

                                   Παράδειγμα: ο «δεινόσαυρος» προφέρεται [δεινόσαος]

Σε κάποιες λέξεις, αυτά τα ίδια δείγματα συνεχίζουν στον τυχαίο λόγο του φυσιολογικού ενήλικα:

             Παραδείγματα: 

¯  Η «παρέλαση» προφέρεται [παελαση]

¯  Η «βιβλιοθήκη» προφέρεται [βιβιοθηκη]

¯  Η «σονάτα» προφέρεται [σοατα]

¯  Στη Βρετανία, η «ιατρική» προφέρεται [ιατικη]

Ωστόσο, η εμμονή των τυπικών αλλά μη-ενήλικων λαθών από την ηλικία των 3 ετών και πάνω ίσως υποδεικνύει μια καθυστέρηση στο λόγο. Η εμμονή από την ηλικία των 6 ετών και πάνω ίσως είναι ενδεικτική της απραξίας στην παιδική ηλικία (Velleman & Shriberg, 1999).

ΑΤΥΠΑ ΛΑΘΗ:

(ενδεχομένως ενδεικτικά της απραξίας στην παιδική ηλικία, Velleman & Shriberg, 1999.)

Παραλείπουν τονισμένες συλλαβές (μόνο) από οποιαδήποτε θέση:

                  Παράδειγμα: το «μωρό» προφέρεται [μω]

Υπερτονίζουν αδύνατες συλλαβές σε μια λέξη, αποδίδοντας στο δείγμα μια υπερβολή με ίσο τόνο

                  Παράδειγμα: τα «μακαρόνια» προφέρονται [μακάρόνια]

Υπερτονίζουν αδύνατες λέξεις σε μια πρόταση, αποδίδοντας στο δείγμα μια υπερβολή με ίσο τόνο. Για παράδειγμα, κάθε λέξη στην πρόταση προφέρεται τονισμένη, επομένως, καμία σύγκριση μεταξύ τονισμένων και μη τονισμένων λέξεων δεν μπορεί να προσδιοριστεί (Shriberg, Aram & Kwiatkowski, 1997c).

             Ένα καινούργιο τεστ προσωδίας, επί του παρόντος στο μέσο στάδιο στη Βρετανία, εκτιμά την δεκτικότητα και τις εκφραστικές δεξιότητες προσωδίας των παιδιών, λαμβάνοντας υπόψη και τη λειτουργία (π.χ., ότι κατανοούν ότι μια αύξηση του τόνου της φωνής υποδεικνύει μια ερώτηση) και την μορφή (π.χ., ότι προσδιορίζουν πότε συμβαίνει μια αύξηση του τόνου της φωνής). Αναπτύχθηκε από τους Peppe και Wells, και ονομάζεται Περιγραφικά Στοιχεία των Προσωδιακών Συστημάτων.

Μαρία Γκουγκούμη - Ειδική Παιδαγωγός www.pyxidagnwsis.gr

Αργυρώ Καραμπά - Θεραπεύτρια Λόγου & Ομιλίας www.γραφωνηματα.gr