ΨΥΧΟΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ψυχοκινητικότητα είναι μια πολυδιάστατη έννοια η οποία συναπαρτίζεται

από τους παρακάτω λειτουργικούς μηχανισμούς:

Την ωρίμανση

Το συνδυασμό και τον συντονισμό των κινητικών και ψυχικών λειτουργιών

Τον αποτελεσματικό συντονισμό ανάμεσα στην κίνηση και τους παράγοντες που την καθορίζουν, : οι ανάγκες, η συναισθηματικότητα και η θέληση του παιδιού, δηλαδή οι υποσυνείδητες και συνειδητές επιθυμίες του

Την αφομοίωση και την ενσωμάτωση των επιδράσεων της αγωγής γενικά

Η αστάθεια στην ψυχοκινητικότητα του παιδιού είναι φαινόμενο φυσιολογικό

μέχρι την ηλικία των 3 ½ περίπου ετών. Σ’ αυτή την περίοδο το παιδί βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, κάθε στιγμή έλκεται από ένα καινούριο ενδιαφέρον, πηγαινοέρχεται, σκαλίζει, εξερευνεί, αφήνει το παιχνίδι που μόλις έπιασε, για να πάρει κάποιο άλλο.

Αυτή η αστάθεια δεν παρατηρείται στον ίδιο βαθμό σε όλα τα παιδιά. Παιδιά 3 ετών μπορούν θαυμάσια να αφοσιωθούν στην ίδια δουλειά αρκετό χρόνο. Σταδιακά η αστάθεια κοπάζει. Μόνο η επιμονή και η υπερβολή της κινητικής αστάθειας μπορούν να θεωρηθούν σαν αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Η κινητική αστάθεια χαρακτηρίζεται:

Από μια διάσπαση προσοχής: το παιδί δε μπορεί να αφοσιωθεί, παρά μόνο

μερικά λεπτά στην ίδια εργασία, είτε σχολική είναι αυτή, είτε πρόκειται για

παιχνίδι. Ακόμα, δε συγκεντρώνεται, δεν ακολουθεί την ομάδα της τάξης του,

κουράζεται και συσσωρεύει αποτυχίες. Οι ποινές στην περίπτωση αυτή

επιδεινώνουν την κατάσταση, γιατί το υπερκινητικό παιδί, περισσότερο από

κάθε άλλο, έχει ανάγκη κίνησης και ελευθερίας.

Από μία διακύμανση πολλές φορές του συναισθήματος: π.χ. από το

ασυνήθιστο γέλιο το παιδί περνάει στο κλάμα και την οργή.

Από μια υπερκινητικότητα: το παιδί κινείται συνεχώς, ανεβαίνει στα έπιπλα,

τρέχει, πηδάει στην τάξη. Οι μέθοδοι που ιδιαίτερα ταιριάζουν στα παιδιά

είναι ενεργητικές.

Στα παιδιά αυτά τα τεστ συχνά αποκαλύπτουν μια διάσταση ανάμεσα στο ικανοποιητικό επίπεδο που είναι ικανοποιητικό και στην επίδοση στα μαθήματα, που είναι πολύ χαμηλότερη από το διανοητικό τους επίπεδο. Στην αγγλοσαξονική βιβλιογραφία τα παιδιά αυτά αναφέρονται με τον όρ

ο «υπερκινητικά». Ο όρος όμως αυτός δεν αναφέρεται στην ψυχολογική

διαταραχή αυτής της υπερενεργητικότητας. Το μέλλον των παιδιών αυτών,

ιδιαίτερα στις ακραίες περιπτώσεις είναι αβέβαιο: συνήθως δεν πάνε καλά

ούτε στις σπουδές τους ούτε στην επαγγελματική τους ζωής. (Κοντοδήμας,  1986). 

Μαρία Γκουγκούμη - Ειδική Παιδαγωγός

Αργυρώ Καραμπά - Θεραπεύτρια Λόγου & Ομιλίας

grafwnimata.gr